ناتوانی ارتباط کلامی در آخر بازی ساموئل بکت

عجز زبانی و میلِ ارتباط، هردو باهم در دنیایِ رو به زوال آخر بازی به چشم می­خورند. دنیایی که شخصیت­های آن در تلاش برای مبارزه با سکوتِ مطلق و حفظِ حتی کوچک­ترین تبادلِ کلامی هستند. همانطور که آشفتگی کلام شخصیت­ها نمایانگر آن است، بدلیل ناتوانی در ارتباط درونی، آن­ها به ارتباط بیرونی روی می­آورند که طبیعتا نیازمند حضور یک مخاطب می­باشد. بنابراین هر مکالمه­ای نوعی دوگانگی می­طلبد و همین دوگانگی گاهی به خشونت­های کلامی و فیزیکی در ارتباط منجر می­شود تا نهایتاً گفتار را در بی معنایی و سکوت فرو بَرَد. این مقاله به بررسی مکانیسم­های زبانی­ای می­پردازد که در ایجاد عدم ارتباط کلامی در آخر بازی نقش بسزایی دارند. بدلیل فقر زبانی, در اکثر موارد این عدم ارتباط است که بر شوقِ ارتباط چیره می­شود و این تنش بین ارتباط و عدم ارتباط, تا پایان نمایش استمرار دارد.